Wojciech Młynarski – Głos w dyskusji o Jeremim Przyborze

Miłe Panie i Panowie bardzo mili

dyskutować z Wami to nie lada gratka,

a wpadł oto mi do głowy

cud – paradoks naukowy,

taka oto ilustruje go zagadka:

 

Co by było, proszę Pani protokolant,

co by było, proszę Pana profesora,

gdyby jutro bladym ranem

wyszedł sobie Pan na ganek

i gdziekolwiek by Pan spojrzał – tam Przybora.

 

Pan Przybora jako hoża przedszkolanka

przez ulicę przeprowadza naszą dziatwę,

po sąsiedzku z Panem mieszka,

albo jako Siostra Czeszka

śpiewa bratnią pieśń o celach co niełatwe.

 

Pan Przybora ówże jako Książę Pepi,

Pan Przybora w Luwrze jako Wenus z Milo,

i to nie są żadne tricki,

to w historii dialektyki

pierwszy raz by wtedy jakość przeszła w ilość.

 

1978